اندرونیات

بدون اغراق و تعریف؛ بارها بهم ثابت شده با سند و مدرک که بهترین خانواده دنیا رو دارم. بهترین خواهرها و برادرها ( تف تو گور خوارزها و برارزها ولی!) بهترین مادر دنیا هم مال منه و بهترین دوستان دنیارو خود خدا گواهه و شاهد قضیه است که من دارم تو ایران. مسعود، علی، کامبیز، صادق، پرهام، احسان، سینا و علی آقا. که هرکدوم از اینها رو اگر کسی داشت خوشبخت محسوب میشد! با این حال نمیدونم چرا هچکدوم رو لایق هم صحبتی ندیدم. حتی دایی علی بزرگوار رو که چند روزه باهاش در ارتباط نیستم. ناچارا پیام دادم به اون سر دنیا به امید، کانادا. شب ما صبح اوناست! گفت زنگ بزن داداش، حدودا 40 دقیقه حرف زدم باهاش. تازه کم حرف زدیم. کم بود! یعنی 80 میلیون جمعیت ایران رو چی حساب کردم؟ چرا اینجوری ام؟