اندرونیات

حقیقتا پسرها هم آدم هستند و دارای احساس هستند و میتوانند برای ازدواج یا رفاقت یا شراکت کاری و اداری معیارها و ملاک‌هایی داشته باشند. اینکه یک جوان 22 ساله مثل من در آن سالها، با یک جوان سی ساله در این سالها ملاک‌های متفاوتی داره هم طبیعی است. مثلا در آن سالها بی خیال که ملاک‌های ما چه بودند! اما حقیقتا کاش دوتا پسر در راه رضای خدا به این سوال جواب میدادند که اگر قرار بود با دختری ازدواج کنید که همه جوره خوبه و هیچ مشکلی در خودش وجود نداره، اما دارای یک خواهر و برادر سندرم داونی هست که در سنین بالا هم نیاز به پوشک و کهنه دارند، آیا این مساله براتون مهمه؟ راستی اگر پسری بودی در این شرایط، هیچ به این فکر میکردی که فردا روزی که بچه دار شدی، دایی و خاله‌ی بچه ات اگر سندرم داون داشته باشند چی میشه؟ یا حتی اینکه ممکنه بچه‌ی خودت هم طبق قاعده "حلال زاده به داییش میره"، سندرم داونی از آب دربیاد؟ قسمت دوم سوال که یقینا خیلی مهمه، اما قسمت اولش بیشتر مد نظرمه. آیا برات مهمه که بستگان درجه دوم بچه ات، منگل باشند؟ برات مهمه این قضیه یا نه؟